Afspraak met een mening
“Wat vind je eigenlijk van De Afspraak?”, vroeg een vriendin me. Teveel
sport natuurlijk. Als ik sport wil, dan jog ik wel naar de keuken.
Het goede aan het programma is dat er tijd wordt gemaakt. Tijd voor reportages en gesprekken, als rustpunt in deze vluchtige tijden. Mijn belangrijkste opmerking bij het programma is echter dat de tijd die voor de gesprekken wordt vrijgemaakt, niet wordt gebruikt voor visie en ideologie. De gesprekken nemen de tijd om uit te leggen wat er gebeurd is, maar niet om een mening op basis van een visie over wat er gebeurt te verkondigen. Ze graven niet naar wat diep borrelt, maar beschrijven uitgebreid wat aan de oppervlakte te zien is. Rob Wijnberg van De Correspondent schreef een interessant stuk over diezogenaamde neutraliteit (depolitisering). Hij zegt dat verslaggeving zich vaak beperkt tot het bespreken van het spelletje en niet van wat er op het spel staat (quote Jesse Frederik). Erg goede reportages over Schengen en de Hongaarse muur leggen uit wat er gebeurt, maar hebben het niet over ideologie. Ze duiden wel, maar leiden niet op tot een inhoudelijk debat.
Eigenlijk is dat curieus in een tijd dat het hebben van meningen eigenlijk gedemocratiseerd is. Iedere hond met een hoed op (Ik ook! Bedankt om hetwatenwaarom.blogspot.com te lezen!) heeft er tegenwoordig wel een en verkondigt die mening dan ook lustig op Facebook, Twitter en als commentaar bij nieuwswebsites. Het probleem met deze gedemocratiseerde uitingen is dat ze veelal het oppervlakkig-vluchtige niet overstijgen (Geweldige reportage van @deafspraak over #stommemuur #vluchtelingen) en niet altijd het goede medium zijn om grondig een punt te maken. Begrijp me niet verkeerd. Ik hou erg van Twitter en vind het een perfect kanaal om inspiratie op te doen. Diepe inzichten krijg ik er meestal niet, maar het geeft me wel de mogelijkheid om door te klikken naar blogs of opinies op andere media die wel dieper graven. In dat opzicht is Twitter een perfecte filter naar inzichten.
Dat kan net de sterkte van De Afspraak zijn. Het kan meningen filteren en er meer ruimte aan geven. Het kan de klik achter de korte tweet zijn die dieper ingaat op waarom Amerikanen uit de lagere klassen zich verwant voelen voor een brulboei die hun leven niet beter gaat maken in plaats van uitgebreid te beschrijven dat ze het doen. Het kan het hebben over waarom jongeren radicaliseren, meer nog dan te praten over hoe die radicalisering wordt aangepakt.
Kortom, geweldig programma met veel potentieel als het beschrijvende wordt overstegen. Anders ga ik liever gewoon joggen.
Het goede aan het programma is dat er tijd wordt gemaakt. Tijd voor reportages en gesprekken, als rustpunt in deze vluchtige tijden. Mijn belangrijkste opmerking bij het programma is echter dat de tijd die voor de gesprekken wordt vrijgemaakt, niet wordt gebruikt voor visie en ideologie. De gesprekken nemen de tijd om uit te leggen wat er gebeurd is, maar niet om een mening op basis van een visie over wat er gebeurt te verkondigen. Ze graven niet naar wat diep borrelt, maar beschrijven uitgebreid wat aan de oppervlakte te zien is. Rob Wijnberg van De Correspondent schreef een interessant stuk over diezogenaamde neutraliteit (depolitisering). Hij zegt dat verslaggeving zich vaak beperkt tot het bespreken van het spelletje en niet van wat er op het spel staat (quote Jesse Frederik). Erg goede reportages over Schengen en de Hongaarse muur leggen uit wat er gebeurt, maar hebben het niet over ideologie. Ze duiden wel, maar leiden niet op tot een inhoudelijk debat.
Eigenlijk is dat curieus in een tijd dat het hebben van meningen eigenlijk gedemocratiseerd is. Iedere hond met een hoed op (Ik ook! Bedankt om hetwatenwaarom.blogspot.com te lezen!) heeft er tegenwoordig wel een en verkondigt die mening dan ook lustig op Facebook, Twitter en als commentaar bij nieuwswebsites. Het probleem met deze gedemocratiseerde uitingen is dat ze veelal het oppervlakkig-vluchtige niet overstijgen (Geweldige reportage van @deafspraak over #stommemuur #vluchtelingen) en niet altijd het goede medium zijn om grondig een punt te maken. Begrijp me niet verkeerd. Ik hou erg van Twitter en vind het een perfect kanaal om inspiratie op te doen. Diepe inzichten krijg ik er meestal niet, maar het geeft me wel de mogelijkheid om door te klikken naar blogs of opinies op andere media die wel dieper graven. In dat opzicht is Twitter een perfecte filter naar inzichten.
Dat kan net de sterkte van De Afspraak zijn. Het kan meningen filteren en er meer ruimte aan geven. Het kan de klik achter de korte tweet zijn die dieper ingaat op waarom Amerikanen uit de lagere klassen zich verwant voelen voor een brulboei die hun leven niet beter gaat maken in plaats van uitgebreid te beschrijven dat ze het doen. Het kan het hebben over waarom jongeren radicaliseren, meer nog dan te praten over hoe die radicalisering wordt aangepakt.
Kortom, geweldig programma met veel potentieel als het beschrijvende wordt overstegen. Anders ga ik liever gewoon joggen.
Reacties