Metromuzikanten fotograferen mag niet

Een curieus gewapende man houdt zich ’s ochtends op in metrostellen van de MIVB. Hij bespeelt een soort viool met een trompet als snuit. Samen met zijn partner in crime hopt hij van wagon naar wagon om daar de ochtendlijke reiziger met een eigen versie van Hava Naguila te terroriseren. Het geheel wordt verstrekt door een draagbaar geluidssysteem, en ondanks het feit dat Hava Naguila een joods feestlied is, schreeuwt de man er om onduidelijke redenen altijd luidkeels ‘Aïcha’ doorheen.

Ik moet waarschijnlijk niet erg hard mijn best doen om u er van te overtuigen dat dit mijzelf en het merendeel van de andere ochtendlijke reizigers danig op de zenuwen werkt. De MIVB verbiedt dan ook muzikanten in de metrostellen. Ik kon het deze ochtend niet laten een foto van de artiest in kwestie te nemen en deze naar de MIVB te tweeten.
De man liet zich mijn interesse niet welgevallen. Hij schold me voor veel dingen uit die ik wel zou willen herhalen, maar die ik helaas niet begreep. Nadat hij zijn tocht naar de volgende wagon verder zette, sprak een medereiziger me aan. Hij was evenzeer geërgerd door het feit dat zijn trommelvliezen meer beter verdienen, maar vroeg zich af of ik de mens’ portretrecht niet had geschonden. “Zijn advocaat mag altijd de mijne contacteren”, was mijn eerste reactie, maar dat is natuurlijk te gemakkelijk. Mijn eerste idee is dat wie zich op een publieke plaats in de aandacht werkt, naderhand niet moet komen klagen dat daar beelden van worden gemaakt. Anders is het natuurlijk wanneer ik een foto zou maken van iemand die in de file stiekem in zijn neus peutert: die zoekt het niet op.

Wanneer ik echter grasduin in de nuances van het portretrecht, leer ik dat ik wel degelijk het portretrecht van de mens in kwestie heb overtreden. Er bestaat dan wel iets als impliciete toestemming door straatmuzikanten, maar gezien het feit dat hij - weliswaar onbegrijpelijk - protesteerde, lijkt me dat ik daar geen aanspraak meer op kan maken.

Het is dus aan mij om de foto aan te passen, zodat het gezicht van de trompetviolist niet langer herkenbaar is. Regel is regel, maar gezien de mens zich zo openlijk aan het ochtendlijke openbaar vervoer opdringt, toch niet echt fair. Het is misschien het onderzoeken waard om het recht op ochtendrust boven het portretrecht van metromuzikanten te plaatsen.

Reacties

Populaire posts van deze blog

De geur van mijn grootvader

Mijn obsessie met Charles Rosel, un grand décorateur

Sociale strijd van Pellizza tot Vanfleteren, van Milaan tot Clabecq