De self denying babyborrel

Als ik ooit kinderen krijg, dan wordt u niet voor een babyborrel uitgenodigd en ik zal u zeggen waarom. Het is niet omdat ik u niet graag zie, of omdat ik u mijn kind niet wil laten zien. Ik vind het een concept dat niet doet waarvoor het is bedoeld. Wel integendeel.

Ik vind de meeste redenen goed om een feestje te geven. Internationale Caviadag? Check. Een nieuw strijkijzer gekocht? Hier met die toastjes! 90 jaar Armeense genocide? Bon, misschien toch maar niet. Ik bedoel maar, als er plaats is in mijn hoofd en mijn living, dan stel ik die graag open voor vertier allerhande. De vraag is natuurlijk of een mens net na een bevalling/adoptie veel zin heeft in een hoop gedoe in zijn huis of in het parochiaal centrum. Begrijp me niet verkeerd: wie daar zin in heeft, moet het vooral niet laten en mag mij blijven uitnodigen. Ik stel me echter vaak de vraag of mammie en/of pappie (en mammie en/of mammie, pappie en/of pappie natuurlijk) dat eigenlijk wel écht leuk vinden, of dat ze zich gewoon verplicht voelen zo’n borrel te organiseren.

Laten we de bron van de babyborrel opzoeken, ergens in het oerwoud in Afrika. Ik meen me te herinneren dat de babyborrel oorspronkelijk werd gegeven om het gedoe te verminderen. Het leek me een soort stilzwijgende deal tussen versgebakken ouders en hun kennissen: “Laat ons gerust in het hospitaal en bij ons thuis als we er pas met de kleine zijn, en we organiseren dan wel iets voor iedereen tegelijk als we wat meer op ons gemak zijn.” Volgens mij was dat de oorspronkelijke reden. Het was geen verplichting, het stond niet in de wet. Het was een handigheidje om gerust gelaten te worden tot het moment dat je klaar was voor een feestje. Het groeide echter uit tot een verplichte afspraak, te organiseren binnen de twee maanden na de geboorte. Tante Françoise en nonkel Julien die aan het kraambed al je Cava zitten op te lurken op een moment dat je eigenlijk gewoon wil slapen: “We komen nog wel eens lang bij jullie thuis, voor de babyborrel. Wanneer is die eigenlijk?” De horror. Moest een babyborrel dat niet allemaal vermijden?

Ik vind het feit dat ouders hun babyborrel zelfs nog voor de geboorte beginnen te plannen al even absurd als het feit dat de meeste ouders hun kind al een naam hebben gegeven nog voor ze het kind hebben gezien. Onbegrijpelijk. Hoe kan je nu weten of je kind een Charlotte of een Ismail is, nog voor je het in je armen hebt gehad? De kaartjes zijn al gedrukt. Sorry jongen, je lijkt dan wel niet op een Frederiek, maar je zal het er nu toch maar mee moeten doen. Voor altijd. Maar bon, da’s dan weer een andere discussie.

Hoe noemt men zo’n fenomeen eigenlijk? Het gegeven dat iets oorspronkelijk wordt gecreëerd om gedoe te vermijden, maar dan uiteindelijk nog meer gedoe veroorzaakt? Ik herinner mij zoiets als ‘self denying prophecy’ uit de les sociologie. Net door iets te voorspellen gebeurt krak het tegenovergestelde. Een self denying babyborrel als het ware.

Ik beloof u bij deze dus plechtig dat wanneer er ooit kinderen komen, u altijd over de vloer mag komen. Of in het hospitaal een Duvel mag komen drinken, hoewel de kans dat dat gebeurt net wat minder waarschijnlijk is. Verwacht evenwel geen uitnodiging voor een babyborrel. En vraag er ook niet naar.