Waarom ik stiekem verliefd ben op de Basiliek van Koekelberg

Er zijn erg veel dingen die mij boos maken, maar daar werk ik aan. Ik heb door de jaren geleerd dat ik niet gelukkiger word door me op te winden in de stommigheid van anderen. Ik vind het overigens ook leuk dat mensen zich niet opwinden over mijn stommigheid. Het komt er in zoveel gevallen op neer de knop om te draaien en je niet te enerveren. Dat enerveren kost vooral energie en leidt de aandacht af van de echt belangrijke slagen die gestreden moeten worden. Choose your battles, zoals mijn baas zegt. Ze heeft natuurlijk gelijk. Doseren. Da's belangrijk.

Een van de meer belangrijke dingen om voor te strijden is het respect voor de Basiliek van het Heilig Hart, ja, die van Koekelberg. Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet katholiek, gelovig of gelijk wat, hoewel een mens het van zoveel katholiek volume wel zou kunnen worden. Door de fysieke nabijheid van een monument van dergelijke schaal, ligt deze verdediging mij gewoon erg na aan het hart. 

Ik word dus erg nerveus van mensen die de basiliek "maar niets" vinden. Die hem (of haar?) vooral groot, lomp en raar vinden. Wat is er overigens mis met groot, lomp en raar? Ik voel mij persoonlijk aangesproken. Ik ben ook groot. Als je de basiliek per se wil vergelijken met cliché Vlomse kathedralen, gotisch veelal, dan kom je inderdaad uit bij 'raar' en 'atypisch'. Maar dat heeft dan meer met jouw referentiekader te maken dan met de magnificiteit van de basiliek. Ik vind de basiliek getuigen van ambitie en originaliteit, omwille van het ontwerp, de schaal en de contrarie-igheid. 

's Nachts hult de basiliek zich in een bijzonder origineel kleurenpalet. Bovenop de bruine baksteen licht de paarse verlichting van de zuilengalerij op. Het groengekleurde koper van de koepel lijkt de maan wel (als die dan groen zou zijn). De verwarmingsradiatoren en de plinten in mijn appartement zijn overigens in hetzelfde groen geschilderd. Assorti. Inderdaad. De mensen die hier voor mij woonden hadden smaak. Tot slot het rode kruis. "Haha, als ik op de Charles Quint rijd denk ik altijd dat het een bordeel is." hoor ik van vrienden die uit Vlaams Brabant komen aangereden. Ik heb daar maar 1 ding op te zeggen: "Als jullie aan een bordeel denken bij het zien van een rood verlicht kruis, dan zegt dat meer over jullie dan over de Basiliek." 

Stel je het moment voor waarop de architecten besloten het kruis rood de laten schijnen. 

- "Zeg, als we het kruis nu eens helrood zouden laten oplichten?"

- "Ja, geweldig! Dat zal nogal wat geven! Maar denk je niet dat de kerk dan teveel op een bordeel gaat lijken?"

- "Maar nee, we geven daar wel een draai aan."

Twee dagen later, tijdens de voorstelling voor de conferentie van bisschoppen (met powerpoint-presentatie). 

- "We kiezen ervoor het kruis rood de laten oplichten, monseigneur. Het rood staat voor de kracht die uitstraalt van de katholieke kerk, als de kracht van het bloed van Jezus, vergoten voor de zonden van de mensen, de kleur van het Heilig Hart, dat slaat voor de mensheid. Het staat voor het ware geloof, dat hoog uittoornt boven de stad. Als antipode van de rode sterren bovenop het Kremlin."

(Instemmend geknik door de bisschoppen.)

Net omwille van al deze absudinaliteit vind ik de basiliek zo eeuwig-intrigerend. Het is een vat vol tegenstellingen. Hij vloekt en staat daar toch, dominant aan de skyline van Bruxel. En ja natuurlijk is de basiliek absurd, maar dat maakt hem net zo mooi. Ik kan er uren naar blijven kijken. De lijnen lijken zo eenvoudig, maar ik zie er toch telkens nieuwe dingen in. Binnen is de afwerking tegelijk zacht en sober, maar evengoed extravagant en kitsch. 

Ik enerveer me dus een beetje wanneer mensen dat allemaal niet inzien, of het lompweg blijven negeren, zelfs wanneer je het hen uitlegt. Inderdaad, het vraagt wat tijd om gebouwen te snappen, maar er zijn zoveel mooie dingen die tijd vragen. Stoofvlees bijvoorbeeld. Ik snap het gebouw trouwens ook nog niet helemaal. De basiliek is voor mij een symbool van originaliteit en durf en van ingebouwde contradicties. Zoals mooie mensen vaak zijn. Van contrarie durven doen. Van dominant boven het gemiddelde uitsteken. In dat opzicht is de basiliek een lichtend (letterlijk) voorbeeld voor ons allen. Of overdrijf ik nu een beetje? De basiliek overdrijft ook. Hij begon.