Jij en ik

Zes jaar is een lange tijd. In zes jaar studeer je meestal vlot af, voed je een peuter op, verover je grote delen van Europa, ... Ik ben zes jaar bestuurder geweest van animo, de jonge socialisten. Ik heb geen peuters opgevoed, noch relevante delen van Europa veroverd. Ik denk wel dat ik samen met een hoop andere mensen een aantal dingen in beweging heb gezet. Mensen geïnspireerd, geërgerd, geprikkeld en uitgedaagd.

Ik denk dat ik de volgende jaren meer aan 'ik' ga denken. Ik, evenwel in een context met jij. Ik ga weer studeren, ik ga weer zwemmen en ik ga weer tijd hebben voor jij. Ik heb de indruk dat ik de laatste maanden een stuk rationeler ben geworden. Ik dacht eerst dat het egoïsme was, maar dat is het niet. Het is gewoon de overweging dat ik me goed moet voelen met de dingen die ik doe. Zo denk ik dat ik minder tijd ga besteden aan mensen die ik eigenlijk niet echt de moeite vind. Dat ik me ook niet ga inzetten voor doelen waar ik niet écht in geloof.

Van de vele mensen bij animo die mijn pad zijn gekruist, blijven er een aantal over die ik bijzonder de moeite vind. Ik hoop dan ook oprecht dat ik die nog blijf ontmoeten. Deze zaterdag kreeg ik een schriftje met daarin bedankinkjes en woorden van animo-mensen. Ik heb het deze middag terug opgehaald en net eens doorgelezen. Ik werd opnieuw bevangen door het ik-zie-jullie-allemaal-zo-graag-gevoel. maar dat gaat wel over. 

De foto is er een van Catherine Ringer, zonder speciale redenen bijgevoegd.