Britpop!

Ik ben helemaal into Britpop de laatste tijd. Ik weet het, het klinkt misschien een beetje ninities gedateerd, maar toch. Ik leg het even uit.

Britpop ontstond ergens halverwege de jaren negentig als reactie op het harde sociaaleconomische beleid van Thatcher. Door onder andere het afschaffen van het mimimumloon en het inperken van het sociaal vangnet verdonkerde de Britse samenleving. In de jaren tachtig merkte je dat de muziek redelijk zwart was (the Cure, Siouxie and the Banshees en eigenlijk zelfs the Smiths). Vrolijk werd je er niet van. De eilanden waren een okaye plaats voor de High Society die zich door de maatregelen van de Iron Lady op hun wenken bediend zagen. Door het keiharde beleid en de verpaupering van de working class en het cultureel conservativisme leek het alsof de samenleving grotendeels aan het amerikaniseren was. Overal doken Mc Donnalds en Burger Kings op; de muziek en cultuur werd grotendeels gedomineerd door de US en men begon zich vragen te stellen bij het Brits zijn. No fun in that, inderdaad.

But hey, halverwege jaren negentig was het tijd voor een nieuwe wind, zowel in de politiek als in de muziek en daar was de Britpop. Het geweldige hieraan is, dat het eigenlijk redelijk alternatieve underground muziek was, die daarvoor weliswaar populair was, maar geen massa's in beweging kon brengen (al hadden ze enkele decenia voordien wel al de Beatles en de Stones meegemaakt). Nu echter zag je groepen als the Stone Roses, Blur, Oasis, Suede, Echobelly en Elastica groter en groter en populairder en populairder worden. Het mooie aan heel deze evolutie is eigenlijk vooral dat ze erin slaagden een mix te brengen van "haha laten we typisch Britse symbolen even relativeren" en "haha wat is het leven toch mooi en we hebben zin in booz en sex". Il faut le faire quoi. Deze muziek was de soundtrack van de opkomst van Tony Blair en New Labour (die later weliswaar volledig ontspoorde, but hey), gaf een generatie jonge Britten een nieuwe identiteit, was lekker optimistisch én origineel tegelijkertijd.

Waar ik eigenlijk naartoe wil: ook wij hebben een nieuwe soundtrack nodig. Een soundtrack die origineel, Belgisch, optimistisch en razend populair is. Het bizarre is dat er natuurlijk een hoop bands zijn die aan enkele van deze criteria voldoen (bv; dEUS - origineel, beetje Belgisch; Vive la Fête - Belgisch en origineel,; Clouseau - razend populair; Daan - Belgisch en origineel; Nouvelle Vague - Belgisch, ...), maar geen enkele aan allemaal. Het wordt dus tijd voor een nieuwe stroom in de Belgische popmuziek. Ik denk dat we dat nodig hebben. Muziek waar je extatisch van wordt ...

en die je door een sombere periode van sociaal en ethisch conservativisme sleept.

Hier kun je misschien naar luisteren:
* Supergrass - Alright
* Echobelly - Great Things
* Blur - Parklife
* Oasis - Live Forever
* The La's - There She goes