Egostrelend

Dit wilde ik nog even zeggen. Vorige woensdag organiseerde Knack een debat met alle jongerenvoorzitters in Antwerpen voor verschillende middelbare scholen. Het was wel tof. Bizar trouwens ook; we ontmoeten elkaar altijd tijdens debatten en zo leren we elkaar ook kennen. Persoonlijk komen we dan ook best, de mimivoorzittertjes onder elkaar. Ik ben zelfs met Bert Debrabandere (jong CD&V) naar huis gereden (ga nu niét op hem stemmen he). Enfin, wat ik eigenlijk wilde zeggen. Voor en na het debat werd er gestemd. Voor het debat zou 16% op sp.a stemmen, erna 29%! Cool he? Mijn ego is gestreeld. Groen! ging ook wat vooruit, de andere daalden. Enfin, als dit een indicator is voor de verkiezingen :-)

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

De geur van mijn grootvader

Afbeelding
Mijn grootvader groeide op in armoede. Zijn vader had naar het schijnt een drankprobleem en had zijn gezin met tig kinderen niet veel meer te bieden dan miserie. Mijn overgrootvader – die ik overigens nooit heb gekend - trok een goed lot en moest niet het leger in. Arme mensen toen verkochten dat lot, hij niet. Hij ging niet naar het leger en bleef arm.     Als kind ging ik vaak met mijn grootvader mee om konijneneten te verzamelen. Ik zat achterop de fiets en we gingen in velden paardenbloemen uitsteken. Of hij maaide klaver waar het hoog stond. Dat stopte ik dan in jutten zakken. Tijdens de oorlog verzamelde hij de steenkolen die van de wagons vielen. Hij raapte alles op wat hij op straat vond. We weten het aan de armoede die hij als kind kende.   Zijn stal – het hok buiten tussen de aangebouwde badkamer en nog een ander hok met de mazouttank, je weet wel: koterij in Vlaanderen – was een verzamelplek vol zaken die zweefden tussen rommel, gereedschap en dingen die nog wel eens nuttig
Meer lezen

Mijn obsessie met Charles Rosel, un grand décorateur

Afbeelding
Ik ben sinds een tijdje in de ban van een man waar ik enkel een korrelige foto van heb uit een oude Canadese krant. Hij is rond de zestig, kalend en netjes gekleed. Hij, dat is Charles Rosel. “Un grand décorateur” uit Brussel, volgens een artikel uit 1937.   Foto van Charles Rosel, vijfde van rechts, tijdens een handelsmissie naar Canada in 1937. Soms verdwijnen mensen per toeval niét door de plooien van de geschiedenis. Er moeten honderden boeiende negentiende-eeuwse figuren vergeten zijn. Charles Rosel niet, want ik vond een kaartje met zijn naam erop.  Ik kocht een gelijkvloerse verdieping op de Koningsstraat om er na een grondige renovatie mijn communicatiebureau in te vestigen. Het gebouw ligt op het stuk Koninklijk Tracé dat veel van zijn glans heeft verloren. Schuin tegenover ons: De Ultieme Hallucinatie, het legendarische art-nouveaucafé. Wat verder in de straat huist Familiehulp in een kast van een stadspaleis, het Hôtel de Mesnil waar Puccini zijn laatste dagen doorbracht.  O
Meer lezen

Sociale strijd van Pellizza tot Vanfleteren, van Milaan tot Clabecq

Afbeelding
Ik wil graag iets met u delen. Het is geen groot inzicht of zo, maar een simpele vergelijking tussen twee kunstwerken. Het gaat om een foto van Stephan Vanfleteren en een schilderij van Giuseppe Pellizza da Volpedo . We waren in Milaan en dronken extreem lekkere cocktails in het restaurant van het Museo del Novecento, een gebouw dat door Mussolini werd gebouwd en nu een belangrijke collectie moderne kunst huisvest, maar dus ook Il Quarto Stato van Pellizza uit 1901. De vierde staat (stand?) verwijst naar het proletariaat naast de clerus, de adel en de burgerij. De vierde stand staat op en doet dat gedecideerd, maar rustig. Ze zijn verontwaardigd, ongewapend, maar er borrelt zeker ook boosheid. Ik vind dat het rust uitstraalt, maar toch barst van de energie. De man vooraan is the boss. Geen idee wie hij is, maar hij straalt natuurlijk leiderschap uit. Hij is ook net wat fancier gekleed dan de achterhoede. Hij is de redelijkheid
Meer lezen