zo lang geleden
Heylo,
Al veel te lang geleden dat hier nog iets op werd gepost. Ik heb nu weer niet veel tijd, daarom gewoon even hieronder het opiniestuk dat verscheen in de standaard van vandaag rond autoverzekeringen.
Gestraft worden voor iets waar je niet schuldig aan bent is niet tof, het verzuurt. Het leidt tot een situatie waarin het lijkt alsof het er niet toe doet of je nu een inspanning levert of niet, je bent toch de pineut. Herinnert u zich uw middelbare schoolperiode nog? Naast een bron van kennis waren deze zes jaren ook op geregelde basis een bron van hilariteit. Leerkracht kijkt naar het bord, noteert enkele oefeningen en krijgt –vlam- een krijtje tegen z’n achterhoofd."Van wie komt dit?" Geen antwoord. "Van wie komt dit vraag ik?" En het blijft muisstil. "Als de schuldige niet wil opstaan zie ik mij genoodzaakt heel de klas te straffen." Niet leuk natuurlijk, jij kent de snoodaard wel, maar doet je mond niet open. Tegelijk haat je die kerel daar vooraan de klas omdat hij collectief straft en niet het verschil maakt tussen de echte schuldigen en de groep waartoe de dader behoort. Ik kan het weten, ik sta zelf in het onderwijs. Je maakt je er niet populair mee en je krijgt er alleen een zuurdere klas door. Wat leren we hieruit? Dat er rotzakjes zijn die ervoor zorgen dat wij gestraft worden omdat zij zich niet kunnen beheersen. Die rotzakjes mogen dan als kenmerk hebben dat ze even oud zijn, in dezelfde klas zitten en dat we er op vrijdagavond na school een pint mee gaan pakken, echt verwant voelen we er ons niet mee, want ze brengen ons in de miserie.
Als ik dan de dure woorden in deze krant lees van Jan Dhaene en Steven Vanduffel, beiden hoogleraar actuariële wetenschappen aan de KU Leuven, dan lijkt het alsof beiden leerkrachten zijn die het perfect gerechtvaardigd vinden om collectief te straffen en dit collectief straffen verwarren met solidariteit.
Ik ontken zeker niet dat statistisch gezien jongeren meer ongelukken veroorzaken. Dat bewijzen de cijfers zeer duidelijk. Ik wil alleen graag reageren op het principe van de relevante segmentatiecriteria, waar de auteurs melding van maken. De auteurs halen aan dat jongeren meer brokken maken, correct. Maar niet alle jongeren maken meer brokken. In de huidige constellatie is het echter wel zo dat alle jongeren meebetalen voor de brokken die een
groep jongeren maken. Maar ja, de markt is blind en denkt aan winstcijfers. Daarom dringen wij er al een tijdje, samen met kamerlid Dylan Casaer op aan om de premies voor jonge bestuurders naar beneden te halen. Dit kan onder meer door elke jonge bestuurder met een relatief hoge premie te laten starten en een substantieel deel van deze premie terug te betalen wanneer hij of zij geen ongevallen veroorzaakt. Dit principe is niet meer dan fair. Het zorgt ervoor dat niet iedereen gestraft wordt voor de fouten van enkelen.
De verzekeringssector heeft de voorbije jaren reeds een schamele poging ondernomen een toegift te doen naar de jongeren. Onder impuls van minister Moerman werd de 29/29 formule uitgedacht. Jonge bestuurders krijgen een goedkopere polis op voorwaarde dat ze veel onder andere ’s nachts in het weekend niet rijden. Deze formule is echter niet aanvaardbaar wegens veel te beperkend naar de bestuurder toe en niet stimulerend voor bijvoorbeeld het systeem van BOB-rijden. De realiteit wijst daarnaast ook nog eens uit dat de formule bijna nergens wordt aangeboden, dixit onderzoeken van zowel Test Aankoop, animo en jong CD&V. Een povere schijnoplossing dus en dat is jammer, want de sector zou wel een toegift mogen doen. Verzekeraars maakten zelf de laatste jaren mooie winsten op het segment autoverzekeringen. Er zijn geen cijfers beschikbaar rond hoeveel van deze winst afkomstig is van jongeren, maar er valt te verwachten dat deze winst niet miniem is. Daarnaast staat het ook vast dat jonge verzekerden een heel erg dankbaar publiek zijn. Het principe is simpel, wanneer je een klant op jonge leeftijd binnenhaalt, dan blijft die vaak ook klant. Net zoals bij bank en gsm operator zal die jonge klant later niet zo vlot veranderen van dienstverlener. Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor de verzekeringssector. De vraag stelt zich dus of de verzekeraar die in de toekomst mooi geld zal verdienen aan de jonge bestuurder niet een inspanning kan leveren om deze een fair bedrag te vragen voor zijn premie. Minister Verwilghen zou zich hiertoe moeten engageren, wil hij bewijzen dat hij niet enkel de verzekeringssector achteraan loopt en geen voeling heeft met de verzuchtingen van heel wat jonge bestuurders. Zoniet krijg je verzuurde klanten en kiezers, die zich gepakt voelen door de grote verzekeraar die alleen uit is op zijn centen en blind straft.
Bram Boriau
voorzitter animo - jong links
Al veel te lang geleden dat hier nog iets op werd gepost. Ik heb nu weer niet veel tijd, daarom gewoon even hieronder het opiniestuk dat verscheen in de standaard van vandaag rond autoverzekeringen.
Gestraft worden voor iets waar je niet schuldig aan bent is niet tof, het verzuurt. Het leidt tot een situatie waarin het lijkt alsof het er niet toe doet of je nu een inspanning levert of niet, je bent toch de pineut. Herinnert u zich uw middelbare schoolperiode nog? Naast een bron van kennis waren deze zes jaren ook op geregelde basis een bron van hilariteit. Leerkracht kijkt naar het bord, noteert enkele oefeningen en krijgt –vlam- een krijtje tegen z’n achterhoofd."Van wie komt dit?" Geen antwoord. "Van wie komt dit vraag ik?" En het blijft muisstil. "Als de schuldige niet wil opstaan zie ik mij genoodzaakt heel de klas te straffen." Niet leuk natuurlijk, jij kent de snoodaard wel, maar doet je mond niet open. Tegelijk haat je die kerel daar vooraan de klas omdat hij collectief straft en niet het verschil maakt tussen de echte schuldigen en de groep waartoe de dader behoort. Ik kan het weten, ik sta zelf in het onderwijs. Je maakt je er niet populair mee en je krijgt er alleen een zuurdere klas door. Wat leren we hieruit? Dat er rotzakjes zijn die ervoor zorgen dat wij gestraft worden omdat zij zich niet kunnen beheersen. Die rotzakjes mogen dan als kenmerk hebben dat ze even oud zijn, in dezelfde klas zitten en dat we er op vrijdagavond na school een pint mee gaan pakken, echt verwant voelen we er ons niet mee, want ze brengen ons in de miserie.
Als ik dan de dure woorden in deze krant lees van Jan Dhaene en Steven Vanduffel, beiden hoogleraar actuariële wetenschappen aan de KU Leuven, dan lijkt het alsof beiden leerkrachten zijn die het perfect gerechtvaardigd vinden om collectief te straffen en dit collectief straffen verwarren met solidariteit.
Ik ontken zeker niet dat statistisch gezien jongeren meer ongelukken veroorzaken. Dat bewijzen de cijfers zeer duidelijk. Ik wil alleen graag reageren op het principe van de relevante segmentatiecriteria, waar de auteurs melding van maken. De auteurs halen aan dat jongeren meer brokken maken, correct. Maar niet alle jongeren maken meer brokken. In de huidige constellatie is het echter wel zo dat alle jongeren meebetalen voor de brokken die een
groep jongeren maken. Maar ja, de markt is blind en denkt aan winstcijfers. Daarom dringen wij er al een tijdje, samen met kamerlid Dylan Casaer op aan om de premies voor jonge bestuurders naar beneden te halen. Dit kan onder meer door elke jonge bestuurder met een relatief hoge premie te laten starten en een substantieel deel van deze premie terug te betalen wanneer hij of zij geen ongevallen veroorzaakt. Dit principe is niet meer dan fair. Het zorgt ervoor dat niet iedereen gestraft wordt voor de fouten van enkelen.
De verzekeringssector heeft de voorbije jaren reeds een schamele poging ondernomen een toegift te doen naar de jongeren. Onder impuls van minister Moerman werd de 29/29 formule uitgedacht. Jonge bestuurders krijgen een goedkopere polis op voorwaarde dat ze veel onder andere ’s nachts in het weekend niet rijden. Deze formule is echter niet aanvaardbaar wegens veel te beperkend naar de bestuurder toe en niet stimulerend voor bijvoorbeeld het systeem van BOB-rijden. De realiteit wijst daarnaast ook nog eens uit dat de formule bijna nergens wordt aangeboden, dixit onderzoeken van zowel Test Aankoop, animo en jong CD&V. Een povere schijnoplossing dus en dat is jammer, want de sector zou wel een toegift mogen doen. Verzekeraars maakten zelf de laatste jaren mooie winsten op het segment autoverzekeringen. Er zijn geen cijfers beschikbaar rond hoeveel van deze winst afkomstig is van jongeren, maar er valt te verwachten dat deze winst niet miniem is. Daarnaast staat het ook vast dat jonge verzekerden een heel erg dankbaar publiek zijn. Het principe is simpel, wanneer je een klant op jonge leeftijd binnenhaalt, dan blijft die vaak ook klant. Net zoals bij bank en gsm operator zal die jonge klant later niet zo vlot veranderen van dienstverlener. Hetzelfde geldt natuurlijk ook voor de verzekeringssector. De vraag stelt zich dus of de verzekeraar die in de toekomst mooi geld zal verdienen aan de jonge bestuurder niet een inspanning kan leveren om deze een fair bedrag te vragen voor zijn premie. Minister Verwilghen zou zich hiertoe moeten engageren, wil hij bewijzen dat hij niet enkel de verzekeringssector achteraan loopt en geen voeling heeft met de verzuchtingen van heel wat jonge bestuurders. Zoniet krijg je verzuurde klanten en kiezers, die zich gepakt voelen door de grote verzekeraar die alleen uit is op zijn centen en blind straft.
Bram Boriau
voorzitter animo - jong links
Reacties