het wat en waarom

Ik wil graag iets met u delen. Het is geen groot inzicht of zo, maar een simpele vergelijking tussen twee kunstwerken. Het gaat om een foto van Stephan Vanfleteren en een schilderij van Giuseppe Pellizza da Volpedo . We waren in Milaan en dronken extreem lekkere cocktails in het restaurant van het Museo del Novecento, een gebouw dat door Mussolini werd gebouwd en nu een belangrijke collectie moderne kunst huisvest, maar dus ook Il Quarto Stato van Pellizza uit 1901. De vierde staat (stand?) verwijst naar het proletariaat naast de clerus, de adel en de burgerij. De vierde stand staat op en doet dat gedecideerd, maar rustig. Ze zijn verontwaardigd, ongewapend, maar er borrelt zeker ook boosheid. Ik vind dat het rust uitstraalt, maar toch barst van de energie. De man vooraan is the boss. Geen idee wie hij is, maar hij straalt natuurlijk leiderschap uit. Hij is ook net wat fancier gekleed dan de achterhoede. Hij is de redelijkheid

“Wat vind je eigenlijk van De Afspraak?”, vroeg een vriendin me. Teveel sport natuurlijk. Als ik sport wil, dan jog ik wel naar de keuken. Het goede aan het programma is dat er tijd wordt gemaakt. Tijd voor reportages en gesprekken, als rustpunt in deze vluchtige tijden. Mijn belangrijkste opmerking bij het programma is echter dat de tijd die voor de gesprekken wordt vrijgemaakt, niet wordt gebruikt voor visie en ideologie. De gesprekken nemen de tijd om uit te leggen wat er gebeurd is, maar niet om een mening op basis van een visie over wat er gebeurt te verkondigen. Ze graven niet naar wat diep borrelt, maar beschrijven uitgebreid wat aan de oppervlakte te zien is. Rob Wijnberg van De Correspondent schreef een interessant stuk over diezogenaamde neutraliteit (depolitisering). Hij zegt dat verslaggeving zich vaak beperkt tot het bespreken van het spelletje en niet van wat er op het spel staat (quote Jesse Frederik). Erg goede reportages over Schengen en de Hongaarse muur leggen uit

Ik raakte een tijdje geleden geïntrigeerd door een reclame die ik zag op de Nederlandse televisie. Het gaat om reclame voor Brand (een bier uit de Heineken-stal) en het spotje heet ‘De eerste slok’. Het is geniaal. Het leert je dat het okay is om als eenzame man verslaafd te zijn aan alcohol en dat je best alleen mag drinken. Het gaat als volgt. Een man komt zijn keuken binnengelopen, draagt een bak bier en een oud aktetasje. Ploft de bak routineus op het aanrecht naast de koelkast en vist er een aantal flesjes uit die hij op een schap in de koelkast ter koeling bergt. 1 flesje echter is uitverkoren. Plots schijnt de zon in het gezicht van de man die opeens ook een zuinige glimlach krijgt wanneer hij naar het flesje kijkt alvorens het in het vriesvak te leggen. Terwijl hij het flesje wegbergt, blijft zijn blik er op gericht. Hij sluit het vriesvak, gaat ruim een meter voor de koelkast staan en zonder zijn ogen van het vriesvak af te houden doet ie z’n trenchcoat uit en gooit die o