Ik ben absoluut voor nuance

De Vaticaanse krant L'Osservatore Romano vindt de slechteriken in de nieuwe Star Wars film niet kwaadaardig genoeg. Je vraagt je af waarom. Enfin, ik toch.

Heeft het misschien te maken met de manier waarop het christendom met het absolute omgaat? Dingen zijn goed of slecht en niet iets er tussenin. Binair. Zwart-wit. God is almachtig en de paus is onfeilbaar. Het christendom is een monotheïstische godsdienst die niet gelooft dat de duivel als verpersoonlijking van het slechte op gelijke voet strijdt met god. God is supergod en zal dus altijd winnen, maar de goedheid van god is toch net dat tikkeltje sprankelender als je vijand écht slecht is. Nee? Ze komt er toch beter uit en kan haar gratie toch een stuk sexyer etaleren als de tegenstrever een echte mean son of a bitch is.

Punt is natuurlijk dat dit een erg beperkte interpretatie van de werkelijkheid is. Meestal zijn de dingen niet écht volledig slecht. En dus ook niet écht volledig goed, met uitzondering natuurlijk van cake met veel boter. De dingen zijn niet zwart-wit, de kleuren zwart en wit niet te na gesproken.

Het is voor overheden, godsdiensten en andere altijd handiger om de tegenstrever van dienst ‘absoluut’ te maken. Het maakt het zoveel duidelijker en enthousiasmeert beter in de strijd. Met alle gevolgen van dien: aanhangers van nationaliteiten, godsdiensten en andere storten zich met net dat tikkeltje meer enthousiasme op de vijand als ze er van overtuigd zijn dat deze absoluut slecht is. Er wordt niet gevraagd begrip te hebben, want er is geen ruimte voor nuance in het absolute.

Ook in de populaire cultuur is de binaire voorstelling van goed en kwaad alomtegenwoordig, hoewel ik tegenwoordig de indruk heb dat ook daar vaak wordt gewerkt aan de gelaagdheid van de bad guys and girls. Dit lijkt me een goede evolutie, die alleen maar kan leiden tot meer begrip voor gelijk welke ‘andere’. En zo komen we misschien toch nog tot vrede op aarde aan alle mensen van goede wil.