het wat en waarom

  Let’s face it. Stoppen met roken is niet zo moeilijk. Het belangrijkste is geen sigaret meer aan te steken. Ik stopte in 2007 na twaalf jaar dagelijks anderhalf pak Lucky Strikes door mijn longen te jagen en erg moeilijk was dat niet. Een eitje. Daar moet je dus niet zo hard over zeuren en als je er dan toch over zeurt, moet je omgeving vooral niet doen alsof ze medelijden met je hebben. “Ocharme toch. Jaja, ’t zal wel niet gemakkelijk zijn, stoppen met roken. Hier, een kusje omdat je zo moedig bent.” Seut. Meer zelfs: door er zo over te zagen en van jezelf zo’n held te maken, maak je het voor andere mensen moeilijker te stoppen, want die denken op basis van jouw gekreun dat het wel heel erg moeilijk is. Dat het een buitenmenselijke inspanning vergt en dat zij dat – met hun zwakke karakter – dan wel helemaal niet aankunnen. Vergelijk het met kinders die vallen. Dat doet helemaal geen pijn. Kinders zijn daarop voorzien. Hun hoofdje is nog niet helemaal gezet en flexibel genoe

“Wat doe jij in het leven?” vraagt Bart De Pauw aan Xavier (fictieve naam), een kandidaat in zijn programma 26 op één. “Ik ben beleggingsadviseur.” En wat houdt dat precies in? “Ik maak mensen met geld nog rijker.” - Hilariteit bij het publiek. Dat mensen dit grappig vinden zegt iets over de manier waarop wij jobs waarderen. We hebben vaak meer respect hebben voor iemands titel dan voor wat zij of hij intrinsiek doet. Dit kunnen we zelf veranderen door aan gesprekspartners te vragen hoe ze bijdragen tot de samenleving, in plaats van te vragen naar hun sexy titel. Dat kan de zaken weer in een juister perspectief plaatsen én zorgen voor meer waardering voor echt belangrijke jobs. Laten we de oefening maken voor Naima, Xavier en Chantal. Als je aan Naima vraagt naar haar job, zal ze antwoorden dat ze administratief medewerker is in een ziekenhuis. Saai, nietwaar? No glamour, no glitter. Vraag je echter naar haar functie in de samenleving, zal ze iets antwoorden in de zin van: “Ik z

(Dokter en Vanderzeiken zitten tegenover elkaar op scene vol slappe planten.) - Dokter, het regent altijd op mij. - Dat zit in je hoofd, Vanderzeiken. - Hoe kan er nu regen in mijn hoofd zitten? - Je bent een hydrochonder, Vanderzeiken. De imaginaire regen stapelt zich op in je hoofd. - Is dat ernstig, Dokter? - Nee, het heeft zelfs voordelen. Als je hoofd ontploft, dan krijgen de planten water. - Is er een remedie tegen? - Ik zal een acupunctuurkuur voorschrijven. (Gigantische waterballon boven scène wordt doorprikt. Dokter, Vanderzeiken en planten worden nat. Ze blijven zitten en kijken beteuterd.)

Ik heb het wat moeilijk met opmerkingen dat het flauw is om altijd scherp te reageren tegen ‘klein’ seksisme. Wie meent te moeten zeggen dat het flauw is te reageren tegen deze vorm van seksisme, geeft vrij expliciet aan dat de persoon die heeft gereageerd haar of zijn muil maar moet houden, waardoor de kans groter is dat die dat de volgende keer ook effectief zal doen. Geef je seksisten op die manier niet gewoon meer ruimte? In een stuk in De Morgen lees ik dat speeksel moet worden gespaard voor de grotere strijd. Is dat echt zo? Is consequent reageren tegen zogenaamd klein seksisme niet gewoon een deel van diezelfde, grotere strijd? Wat als we de vergelijking maken met racisme? Ik stel me de vraag omdat ik ben geïntrigeerd door de bemerkingen dat we eigenlijk niet half beseffen hoe diepgeworteld racistisch deze samenleving is: dat we de gevolgen van het zogenaamde kleine racisme schromelijk onderschatten. Moet een bewuste weldenkenderd alleen reageren tegen, ik

Door de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde is de kans op Nederlandstalige federale parlementsleden uit Brussel verwaarloosbaar klein. Ik snap heel de redenering achter de splitsing wel, maar zit er desalniettemin mee verveeld. Ondanks het feit dat ik er niet tegenop zie om voor een Franstalige lijst te stemmen als alternatief voor een verloren Nederlandstalige stem, blijft een wat ambetant gevoel hangen. Het voelt aan alsof Nederlandstalige Brusselaars quantité négligable zijn geworden en dat stoort me. Tijd dus om daar wat aan te doen! Eerdere oproepen om eenheidslijsten te vormen liepen op niets uit. De cruciale vraag is natuurlijk wie de lijst gaat trekken. Er kan maximaal 1 verkozene zijn (volgens ons kiessysteem quasi zeker de lijsttrekker), dus waarom zou je als partij erg lang onderhandelen om dan de 2de of de derde plaats te krijgen, met nul procent kans op een verkozene? Je stap als partij gewoon niet mee in het idee van een ee

Als ik ooit kinderen krijg, dan wordt u niet voor een babyborrel uitgenodigd en ik zal u zeggen waarom. Het is niet omdat ik u niet graag zie, of omdat ik u mijn kind niet wil laten zien. Ik vind het een concept dat niet doet waarvoor het is bedoeld. Wel integendeel. Ik vind de meeste redenen goed om een feestje te geven. Internationale Caviadag? Check. Een nieuw strijkijzer gekocht? Hier met die toastjes! 90 jaar Armeense genocide? Bon, misschien toch maar niet. Ik bedoel maar, als er plaats is in mijn hoofd en mijn living, dan stel ik die graag open voor vertier allerhande. De vraag is natuurlijk of een mens net na een bevalling/adoptie veel zin heeft in een hoop gedoe in zijn huis of in het parochiaal centrum. Begrijp me niet verkeerd: wie daar zin in heeft, moet het vooral niet laten en mag mij blijven uitnodigen. Ik stel me echter vaak de vraag of mammie en/of pappie (en mammie en/of mammie, pappie en/of pappie natuurlijk) dat eigenlijk wel écht leuk vinden, of dat