het wat en waarom

Jacques is regeringscommissaris voor Sinterklaas en Robert is zijn secretaris. Als regeringscommissaris zorgt Jacques ervoor dat de intrede van Sinterklaas jaarlijks vlot verloopt en is hij de verbindingsofficier tussen de Belgische staat en Sinterklaas.  De functie van regeringscommissaris is een belangrijke functie, waar erg veel diplomatie aan te pas komt. Sinterklaas zit intussen op zijn boot naar Spanje en Robert en Jacques bereiden een conference call voor tussen de minister van Binnenlandse zaken en Sinterklaas. Deze call vindt jaarlijks plaats, zodat de Sint en de minister een evaluatie kunnen maken van het zwaar gesubsidieerde sinterklaasproject. Tijdens de voorbereidingen van dit gesprek gaat het er vaak hard aan toe. - Nee Robert, ze zijn te zwart. Maar allee, dat ziet ge nu zelf toch ook wel. - Maar ze zijn altijd al zwart geweest, dat is traditie hé, Jacques.         - Daar komt de Sint zelf ook altijd mee af, met zijn traditie, maar hij vergeet dat hij zelf ook

Deze ochtend werd ik erg vroeg wakker. Mijn wakkerworduur hangt voornamelijk af van volgende factoren: het gaanslapenuur, de noodzaak, de goesting om aan de dag te beginnen en de blaas. De reden voor het vroege wakker worden deze ochtend wijt ik aan goesting! Of eigenlijk een afgeleide van goesting: excitement! Ik heb namelijk besloten om eind januari van volgend jaar naar New York te gaan. Wie mijn blogpost over lastminutes heeft gelezen, weet dat ik een erg slechte investering heb gedaan door zo snel al naar New York te gaan. Ik kan er maar twee maanden naar uitkijken. Per dag wordt dat dus een erg kostelijke affaire. Misschien is dat wel de reden waarom ik er dan ook elke dag keihard naar probeer uit te kijken: als ik er twee maand echt ongelooflijk naar uitkijk, dan komt dat misschien wel overeen met een half jaar er dagelijks maar een beetje naar uitkijken. Enfin, u snapt mijn punt. Indien niet, mag u ook stoppen met lezen. Ik plan overigens niet enkel naar New Y

Het staat al jaren geboekstaafd als een van die mysteries waarvoor niemand echt de moeite heeft gedaan het op te lossen. Jammer, want het belangt eenieder aan: wat is er met die andere sok gebeurd? Of nog: waarom resideert de lonely soldier van het ondergoed alleen in de ladekast? Geef toe, - eigenlijk valt er niets toe te geven, echt gênant is het niet - iedereen heeft wel een collectie eenzame sokken, waarvan het volstrekt onduidelijk is waar de tweede heen is. De relevantie van dit probleem spreekt voor zich. Er rijzen zoveel vragen. Wat vang je met dat unieke exemplaar aan?  Houden totdat de wederhelft weer opduikt? Bewaren misschien, totdat een ander paar, van ongeveer dezelfde kleur, beslist om ook uit elkaar te gaan, om dan een nieuw samengesteld sokkengezin te vormen? Of finaal toch gebruiken als een soort veel te kleine vod, om de ramen mee te kuisen of je zilver te poetsen? Wie heeft nu nog zilver? Enfin, het zijn geen makkelijke vragen. Luxeproblemen uit de rijke, mode

Er zijn erg veel dingen die mij boos maken, maar daar werk ik aan. Ik heb door de jaren geleerd dat ik niet gelukkiger word door me op te winden in de stommigheid van anderen. Ik vind het overigens ook leuk dat mensen zich niet opwinden over mijn stommigheid. Het komt er in zoveel gevallen op neer de knop om te draaien en je niet te enerveren. Dat enerveren kost vooral energie en leidt de aandacht af van de echt belangrijke slagen die gestreden moeten worden. Choose your battles, zoals mijn baas zegt. Ze heeft natuurlijk gelijk. Doseren. Da's belangrijk. Een van de meer belangrijke dingen om voor te strijden is het respect voor de Basiliek van het Heilig Hart, ja, die van Koekelberg . Begrijp me niet verkeerd, ik ben niet katholiek, gelovig of gelijk wat, hoewel een mens het van zoveel katholiek volume wel zou kunnen worden. Door de fysieke nabijheid van een monument van dergelijke schaal, ligt deze verdediging mij gewoon erg na aan het hart.  Ik word dus erg nerveus van me

Serieus nu, een last-minute, da's toch goedkoper dan een 'gewone' reis? Is dat echt zo? We nemen de proef op de som. Het grootste plezier van op reis gaan is natuurlijk het plannen, vooruitdenken, verlangen, er naar uit kijken. Vanaf het moment dat je werkelijk op je bestemming bent aangekomen is het spannendste er wel af. Stel nu dat je vandaag een last-minute boekt naar hotel Fiesta Park in Benidorm (want daar willen we toch allemaal heen, is het niet? Stiekem, eerlijk nu?) dan kan dat voor de vrolijke prijs van € 180. Vertrekken doe je voor deze prijs op 18 december. Dat maakt dat je 35 dagen kan uitkijken naar je vakantie. Je betaalt dus € 5,14 per dag aan verlangen. Kies je echter vandaag, als een goede huisvader, voor een verblijf in dat zelfde hotel, maar dan met vertrek op 5 juli 2014, dan kost die reis je € 717. Voor een goede 230 dagen verlangend uitkijken naar zon, zee, friet, Vlamingen in het Blankenberge van de Costa Blanca, betaal je dus maar € 3,12 per

Ik stel voor Brussel een nieuwe naam te geven: Bruxel. U zegt? Inderdaad. Ik zou willen dat de namen ‘Brussel’, ‘Bruxelles’, ‘Brussels’… vervangen worden door ‘Bruxel’, als nieuwe naam in alle talen, voor een stad die van iedereen is. Een kruispunt van taal en cultuur, van verschillende gezindten, die samen de stad met de nieuwe naam rijker en mooier maken. De bedoeling van dit voorstel is om de diversiteit van de stad te verankeren in haar naam, met de centrale ‘X’ als symbool voor het kruispunt van culturen dat de stad is. Er duikt een hernieuwd 'Brusselgevoel' op, een gezamenlijke identiteit die zich meer en meer manifesteert: de Zinnekeparade; de nieuwe voetbalclub van Vincent Kompany (BX); Vincent Kompany zelf; de Bruxelitude van Stromae; een toenemende trots van Brusselaars op hun stad; het ‘wij-zijn-de-hoofdstad-van-Europa-gevoel...  Dit gevoel overstijgt taal en cultuur voor een gedeelte, het is als een extra laag, die er bovenop ligt. Brussel is al lan

Wie mij kent weet dat ik er als niet-laborant-bioloog in slaag de meest verrukkelijke organismen te kweken in mijn spoelbak: organismen van de kleurrijk geurende, wollige soort. Tijd is de beste tip die ik mede-amateur-biologen kan geven. Geef je vaat de tijd en er ontstaat altijd wel iets moois. De verrassing om na twee weken te ontdekken hoeveel méér leven uit een restje ris otto kan ontstaan: priceless. Enfin, je snapt het plaatje. U begrijpt dus hoezeer mijn leven veranderde toen ik een showroommodel mini-Bosch afwasmachine voor 200 euro op de kop kon tikken. Garantie? Daar doet de onder-de-tafel-doen-we-zaken-m an niet aan mee, maar bon: 200 euro, het leek me geen geld. Het ding werkte perfect. Stralende afwas en mijn huishouden werd zoveel gelukkiger. Ik had plots zoveel meer tijd om andere dingen niét te doen. Totdat plots, een paar maanden geleden - voor ik aan mijn grote verbouwprojecten begon – het apparaat besloot het wat minder aan te doen. Het leek wel alsof het zei “Als j