het wat en waarom

Het optreden van Cornershop gisterenavond heeft gesmaakt, ondanks het matig enthousiasme van zanger Tjinder Shing. Shing leek afgeleid, communiceerde nauwelijks met het publiek en leek volstrekt ongeïnteresseerd. Jammer, want de nummers (waarschijnlijk ook de nieuwe) stonden er wel: melodische Britpop met een Oosterse toets.   Ze brachten een vrij korte set strak gespeelde nummers. Vooral de sitar en monotone indische gezangen gaven het geheel een Oriëntaalse toets. De eerste hit 'Sleep on the left side' passeerde de revue, echter zonder grote hoeragevoelens op te wekken bij het 80 koppige publiek. 'Brimfull of Ashes' daarentegen deed het wel goed en had zelfs iets van een meezinger.    Gesmaakt werd ook de Bob Dylan/Manfred Mann cover van het mytische 'Mighty Quinn'. Verbazend was verder de Indische versie van  Norwegian Wood , authentiek gespeeld met - volgens mij, who'll say? - Indische lyrics. 

Ik vind de website van de Standaard echt de –euh- standaard in online berichtgeving. Net om die reden tracht ik deze site regelmatig te checken. Ik weet dat er veel inspanningen in worden gestoken en dat rendeert. Ze is met voorsprong stukken beter dan die van andere kranten. Echter, ik stel mij vragen bij de mate waarin websites als die van de Standaard erin slagen om de reacties op artikels grondig te modereren. Lezers hebben de mogelijkheid om op ongeveer elk artikel te reageren, ik kan me voorstellen dat dat een hoop lees en verifieerwerk oplevert. Een website met ambitie moet deze taak ernstig nemen. Zo las ik deze morgen het stuk over het treitergedrag tussen Mugabi en Tsvangirai. De president en regeringsleider van Zimbabwe maken elkaar het leven zuur, vechten een machtsstrijd uit en daaronder lijdt de bevolking. Recent dieptepunt is het uitwijzen van een martelinspecteur van de Verenigde Naties. Een lezer, Danny Van Dooren (om hem niet te noemen) kent de oplossing voor het

Zes jaar is een lange tijd. In zes jaar studeer je meestal vlot af, voed je een peuter op, verover je grote delen van Europa, ... Ik ben zes jaar bestuurder geweest van animo, de jonge socialisten. Ik heb geen peuters opgevoed, noch relevante delen van Europa veroverd. Ik denk wel dat ik samen met een hoop andere mensen een aantal dingen in beweging heb gezet. Mensen geïnspireerd, geërgerd, geprikkeld en uitgedaagd. Ik denk dat ik de volgende jaren meer aan 'ik' ga denken. Ik, evenwel in een context met jij. Ik ga weer studeren, ik ga weer zwemmen en ik ga weer tijd hebben voor jij. Ik heb de indruk dat ik de laatste maanden een stuk rationeler ben geworden. Ik dacht eerst dat het egoïsme was, maar dat is het niet. Het is gewoon de overweging dat ik me goed moet voelen met de dingen die ik doe. Zo denk ik dat ik minder tijd ga besteden aan mensen die ik eigenlijk niet echt de moeite vind. Dat ik me ook niet ga inzetten voor doelen waar ik niet écht in geloof. Van de vele mensen

Sinds de grote verwezenlijkingen op gebied van gelijke rechten voor holebi’s, zoals het openstellen van het huwelijk en adoptie voor mensen van hetzelfde geslacht, wordt binnen holebi-Vlaanderen gediscussieerd over nieuwe eisen die op Roze zaterdag -of nog de Belgian Lesbian and Gay Pride (BLGP)- moeten worden gesteld. Al te vaak wordt geponeerd dat het meeste al verwezenlijkt is en dat de stoet is verworden tot een blitse parade van mannen met veren in hun poep, die eigenlijk meer goed dan slecht doen aan de acceptatie van holebi’s in de samenleving. Dit argument gaat slechts ten dele op. De initiatiefnemers doen serieus hun best om te detecteren waar de noden liggen. De eisen die ze op tafel leggen zijn echter naar mijn gevoel te vaak schoonheidsfoutjes die moeten worden weggewerkt; eisen die eigenlijk vrij algemeen aanvaard worden. Ik denk hier aan de opheffing van registratierechten voor de langstlevende partner binnen een holebikoppel. Daarnaast valt mij dit jaar op dat bijzondere

Jongeren ontdekken hun eigen seksualiteit en hun gevoelsleven. Daar is niets mis mee. Dat hoort nu eenmaal bij hun leeftijd. Het spreekt voor zich dat ze alleen sex kunnen hebben als ze dat zelf willen. Dat is de grens voor mij. En ik geef toe: het is niet altijd gemakkelijk om te achterhalen of jongeren fysieke of geestelijke schade ondervinden als ze ongewild sex hebben, maar meestal is het wel duidelijk, vind ik. Toen ik het artikel las over “Kussen op school” stoorde ik mij aan de opmerking van de verantwoordelijke van het Gentse atheneum. Ze stelde: “Kussen kan voor ons nog door de beugel, maar leerlingen die langer dan drie seconden zitten te tongzoenen, worden terechtgewezen.” Ik kan me voorstellen dat het niet altijd evident is na te gaan wanneer er sprake is van dwingendheid of van blijvende geestelijke schade, maar laten we eerlijk zijn: het betere gekus op de speelplaats is niet schadelijk, wel integendeel. Ik denk dat het weinig zin heeft om scholieren te verbieden te kusse

Ik ben elk jaar het slachtoffer. Eigenlijk komt het gewoon omdat ik 's morgens nog niet helemaal wakker ben en dus ook begot niet weet wat er is aan het gebeuren. Ik ga dus maar passief mee in de stroom van gebeurtenissen. Dat was deze ochtend overigens niet anders. Ik vond het voorwaar een goed idee dat men winkelkarretjes maar in één richting door de supermarkt wil laten snorren. Zo was ik enkele jaren ook oprecht verontwaardigd toen uitkwam dat het Atomium geen bouwvergunning had voor de bovenste bol en dat die dus moest worden afgebroken. U ziet, beste lezers, ik ben in deze niet echt van de snelste (allemaal in koor: " ... "). Zo ook toen ik deze morgen onderweg was naar mijn werk op de Brusselse fractie. Mijn collega Anja stuurde een sms-je met de mededeling dat de foto's voor de campagne om 10u opnieuw gingen worden genomen. In algehele chaos sprong ik snel van de tram om toch maar thuis mijn mooi zwart hemd te halen, gezien mijn relatief verloederde vestimenta

Dag vrienden, beste lezers, Het gaat hier al een tijdje over niets anders dan politiek. Da's ook niet zo fijn natuurlijk. Ik ben zo vaak zoveel meer dan enkel en alleen politiek. Alhoewel. Tijdens mijn drukke dagen maak ik er dagelijks gewoonte van om een aantal websites te bekijken die volstrekt geen link hebben met Belgische of internationale politiek. En dat doet deugd. Het zijn de genre sites die, naast meestal hilarisch grappig ook nog eens scherp, grof, charmant of soms ronduit vulgair zijn. Jummie. Voila, hier komen ze, met een kleine beschrijving. http://www.fotostrips.nl/ : Is een dagelijkse fotostrip van Ype en Willem, die hun leven in beeld brengen via de nobele kunst van het fotostrippen. Een genre dat eigenlijk vooral bekend was in de jaren zeventig, toen Franse vrouwenbladen er halfslappe feuilletons van maakten met veel geföhnd haar. Dit jonge koppel verheft de kunst van het fotostrippen tot nieuwe hoogten en schetst een vaak hilarisch beeld van jong (nu ja, jong) z

Ik ben nog steeds helemaal van mijn melk! Gisteren was Hillary Clinton te gast in het Europees Parlement en maakte ze tijd voor een ontmoeting met jonge politici. Een tiental jongeren kon een vraag stellen en met mijn smekende blik moet ik de aandacht van La Clinton getrokken hebben. Ik kreeg de kans om mijn vraag te stellen: 'Hoe kan de huidige economische en financiële crisis een uitdaging zijn die tegelijk ook een oplossing biedt voor het klimaatprobleem?' - or something like this, in - heel licht hakkelend Engels. Ik kon niet meer op het woord 'sustainable' (duurzaam? equitable?) komen, maar bon. Klik door daar deze link om haar antwoord te zien/horen (doorschuiven naar ongeveer 10u57 minuten - beetje raar systeem) Dit staat te lezen op de website van het Europees Parlement: Bram, een jonge socialist uit België, vroeg hoe de twee uitdagingen, de klimaatverandering en de economische crisis, kunnen worden gecombineerd. Clinton antwoordde dat het fout zou zijn om de ui

De mens is er nu, hij is lid en hij heeft af en toe een mening. Dat kun je hem alvast niet verwijten, dat hij geen mening heeft. Ik moet zeggen dat deze hele non-storm eigenlijk wat aan mij voorbij ging de laatste dagen. Ik had andere zaken aan mijn hoofd. Los daarvan zijn natuurlijk zowel de gebeurtenissen in Gaza als wat in Dendermonde is gebeurd absoluut verschrikkelijk. Niet te vergelijken weliswaar. Dat doet Anciaux volgens mij ook niet. Ik neem het hieronder over. doodstil vrijdag 23 jan 2009 Je wordt er stil van, doodstil. De gruwelijke moorden in Dendermonde zijn niet te vatten. Wat bezielt een mens om kleuters te vermoorden. Welke boze geest moet in dat lichaam huizen. Het is niet te begrijpen, het is pure waanzin. Het zwakste van het zwakste dat brutaal afgeslacht wordt. Onmenselijk. Waarom? Het maakt ons woest en opstandig. Maar tegelijk zo machteloos. Zulke gruwels zijn nooit echt te voorkomen, juist omdat ze aan het ondenkbare grenzen. In wat voor een wereld leven wij waar